İnsanlar ve olaylar karşısındaki tepkileriniz, hayata bakış açınızı gizli gizli çocuğa taşır. Tavırlarınız, duygularınız, konuşma ve yorumlarınız, hayatın karşısında nerede durduğunuzu çocuğa tarif eder. Sizi duygulandıran olaylar iç dünyanızı çocuğa aktarır. Duygulanmalarımız, hepimiz için ruh dünyamızın aynasıdır. Çocuk da o aynaya bakar. Orada ne göreceği ve nasıl etkileneceği tamamen size bağlıdır. Hep şu dikkat içinde bulunmalıyız: Benden çocuğuma neler taşınıyor? Ona neyi aksettiriyorum? Aynada ne görüyor? Ona aksettirdikleriniz onda bir farklılık ve seçkinlik duygusu meydana getirebilmelidir Ben neden bir şeyler yapmıyorum? Ne sihirli bir soruydu bu. Belki her problemi çözebilen bir soru… Ertesi gün okula gitti anne. Yöneticilerle görüştü. Çocuğunun en sevdiği uğraşıya ilgi duyan öğrencileri bir araya toplayıp ilgiyi paylaşan arkadaş grubu oluşturacaktı. Bu da oyuncak yapmaktı. Üç haftalık “Oyuncak yapma” kursunun ilk gününde kendilerine ayrılan sınıf dolmuştu.
Anneler de gelmişti üstelik. Şimdi annenin karşısında el becerilerine, oyuncaklara ilgi duyan, ellerinde bir şeylerin oluşmasından zevk alan bir topluluk duruyordu. ilk arada anne, neşeli bir arkadaş topluluğu içinde sınıftan çıkan oğlu ile göz göze geldi. Şimdi en çok ilgi gören çocuk oydu. O günden sonra anne “Ben neden bir şeyler yapmıyorum?” sorusunu aklından hiç eksik etmedi. Meğer çözümü hiç de zor olmayan, sessizce bu soruyu bekleyen ne çok problem varmış!.. Bir de kendisine kocaman bir aferin verdi anne: Daha ona hâmile iken oyuncak yapmayı öğrendiği için. Bir beceri olsun da işe yaramasın!.. Mümkün müydü? Zordu şu annelik, ama ne kadar da güzeldi!..Çocuklar hayata bakış açınızdan doğru veya yanlış bir şeyler öğrenirler. Hayat, rahat yaşamak için her şeyin mubah olduğu bir yer midir? hayat sizi eğlendirmekle görevli bir oyuncakçı, her islediğinizi bulundurmak mecburiyetinde olan bir dükkân mıdır? Yoksa hayat, sizin de tıığla ve harç taşımakla görevli olduğunuz bir inşaat mıdır? Sizce orada çalışmak mı önemlitiir, çalışanları seyredip eleştirmek mi? hayata karşı duruşunu şaşmaz ahlâk ilkelerine göre değil de kendi menfaatlerinin ölçülerine göre belirleyen bir anne baba, çocuklarına da bu ölçüleri aktarır. Çocuğunu/ sizi ilk önce duygulanmalarınızdan tanır, sizin hayata bakışınıza bu duygulanmalarınızdan ulaşır. Dostlarımdan bir baba demişti ki: “Ne yaptın ısa çocuğumda kendi önem verdiğim ‘renklerde ve musikide’ bir ilgi uyandıramadım. Onu bu renklere ve musikiye katamadım. Ta ki camileri, köprüleri, ırzı, canı yağmalanan Saray Bosna için ciğerimiz sökülürcesine ağlayışlarımıza kadar…”
Iconic One Theme | Powered by Wordpress