Gebze’ye taşınmıştım 2010 yılı sularıydı. Hafız arkadaşlarla bir araya gelip Kuran okuyurduk. Arkadaşlarımdan biri, – Canan, Muallimköy diye bir yer var, yakın ve şirin bir yer. Kuranı kerim dinlemek isteyen çok güzel insanlar var, haftada bir gün gidip okur musun dedi. – Tabi ki güzel arkadaşım giderim dedim. Her hafta Kur’an-ı Kerim okur, okuduğum ayet ve surelerin sırlarından bahsederdim. Bir gün ayetel kürsinin sırlarından bahsettim. Başladım uzun uzun anlatmaya, .iyetel kürsünün koruyucu özelliğinin olduğunu, ayetel luirsi okundukça o insana Allahın izni ile hiçbir şeyin zarar
veremeyeceğinden bahsettim. Ertesi hafta kuran okumak için tekrar gittiğimde, Nurgıil abla önüme oturup ağlamaya başladı. – Hayırdır Nurgül hanım bir problem mi var dedim. – Hocam, geçen hafta siz Ayetel kürsi hakkında sohbet ettiniz, ertesi gün kızım okula giderken yedi ayetel kürsi
okuyup kızımın üzerine ellerimi sürdüm. Okulda son ders beden eğitimi olduğu için o gün eşofmanlarını giymişti. Eve gelip yorgun bitkin sobanın yanma kıvrılıp uykuya dalmış. Sobanın üzerinden ateş, kızımın üzerindeki naylon eşofmanı tutuşturup yakmaya başlamış. Ne hikmet ise
ateş, kızımın eşofmanını yakarken kızımın vücuduna zerre kadar zarar vermiyor. Allahü Ekber dedik, emri ilahi ile, Ya narü küni berdan ve salamen Ey ateş, İbrahim’e serin ve esenlik ol) fermanını işiten ateş, İbrahim aleyhisselamı yakmadığı gibi kızımızı da yakmamıştı.